25 november

Die sneeuw. Vrijdagmiddag rond half één moest ik in Utrecht zijn. Dat stukje doe ik dagelijks, meestal op de fiets, wat me een half uur kost naar Lunetten of Kanaleneiland, of een klein uur als ik in Tuindorp of Overvecht moet zijn. De trein is een luxe-optie en kost me maar tien minuutjes. Dan ben ik in Utrecht-centrum. Ik ben geen watje, maar het stukje tussen huis en station (toen er nog geen sneeuw gevallen was, alleen bakken regen) had me al doorweekt en de trein was een aanlokkelijk alternatief. Mijn planning was strak: eerst even naar mijn vriendin die een weekendje weg zou gaan, daarna langsgaan bij een paar vrienden voor onze wekelijkse gebedssamenkomst (doen we alweer een jaar of drie) en weer naar huis. Om zes uur eten we altijd met elkaar, ons mannelijke studentenhuis, en ik was aan de beurt om te koken. Om vier uur had ik nog geen flauw vermoeden. Het enige dat me opviel toen ik de stationshal op Utrecht Centraal binnenliep waren de bagagekruiers: NS-managers, zei de NS-site later die avond, die vanwege de HCC!-dagen in de Jaarbeurs deze alternatieve hulpactie hadden bedacht en zelf gingen uitvoeren. Zo kom je nog eens op de werkvloer, moet het idee zijn geweest. Toen zag ik de menigte, toen de lege blauwe borden. Ik probeerde mijn vriendin te bellen, ze wilde die avond met de trein naar Drenthe, ze had weinig kans. De telefoon zei dat het netwerk overbezet was. Toen dacht ik aan mijn eigen plannen. Ook Houten bleek per trein niet te bereiken. Er gaat ook een bus, dacht ik. Ik was bepaald niet de enige geweest. Er stond een rij van minstens 100 mensen en wachten tot ik in kon stappen zou nog minstens twee uur duren. Samen met een huisgenoot die op dezelfde bus stond te wachten heb ik toen vastberaden lijn 12 gepakt naar De Uithof, flink vastgestaan in de binnenstad, ternauwernood toch nog de laatste bus gehaald die vanaf dat studentendorp weer naar Houten rijdt , op de Waterlinieweg opnieuw flink vastgestaan en naar huis gebeld dat koken nu echt niet meer ging lukken. Uiteindelijk stapte ik om 7 uur over de drempel. Drie uur reistijd van Utrecht naar Houten. Ik had het in die tijd kunnen lopen. Ruim. Maar Goddank geen kettingbotsingen, geen doden of gewonden gevallen. Toevallig hadden we daar die middag nietsvermoedend nog voor gebeden.