Het is zaterdag en mijn kleine zusje gaat zich verloven. Ze werken allebei en hebben net een huis gekocht in het dorp van mijn ouders. 'Een koophuis, dat is een spaarpot,' spreekt mijn vader. 'Een koophuis heb je veel sneller en je hebt ook nog meer keus,' denkt mijn zusje. In al hun oneensheid zijn ze het deze keer eens roerend met elkaar eens.
Het is een klassiek verlovingsfeest, te vieren in onze ouderlijke woonkamer. Zijn familie arriveert en de cadeaus, voor de uitzet, - ovenschalen, een wasmand, een Senseo - worden vakkundig gearrangeerd. Zij hebben een chihuahua bij zich en samen met onze kat breekt die gezellig het ijs.
We zijn thuis met vier, qua kinderen. Ik ben er de oudste. Ik was de eerste die ging studeren en heb dat van ons vieren ook het langst volgehouden. Voordat ik naar de universiteit ging, had ook ik een baan, was ook ik verloofd, had ook ik een huis. Allemaal opgezegd, uitgemaakt en verkocht: ik ontdekte een andere wereld, een schat in de akker, een parel van grote waarde, een dubbeltje wordt nooit een kwartje. Sol Iustitiae, Illustra Nos. En toch hou ik meer van de kunst dan van de wetenschap.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten