Ik vecht these latter days enkel nog in het schone Travian, maar aan de top waar het er écht om gaat, vliegt ook het nodige stof op. Dat lees ik in de Metro op mijn werk, dat hoor ik als ik in het voorbijgaan de radio aanzet. En langzaam dringt het ook door tot de gesprekken van de dag. Toen ik de roemruchte Rutger van Santen, Laagdrempelig Politiek Commentator voor het Klootjesvolk, hoorde suggereren dat er misschien Nederlanders gedood gaan worden in Afghanistan, kwam het vertrouwde gevoel in me op dat er mogelijk iets langs me heen was gegaan.
Dat misplaatste zelfverwijtende, paranoïde, onzekere gevoel, van 'mogelijk langs me heen gegaan', van 'ik heb blijkbaar iets gemist', van 'waar ben ik de afgelopen week eigenlijk geweest met mijn hoofd': ik heb het altijd bij die grote politieke ontwikkelingen. Het is het gevoel waaraan politiek commentatoren hun brood verdienen. Wanneer zelfbeschikking zich weer eens een illusie toont.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten