Geëngageerd

Faílte! Dit is even wennen... Ik zit achter de laptop van mijn vriendin, die zelf op het moment geloof ik bij een soort hoorcollege zit. Wennen aan haar huisje, wennen aan het Iers/Gaelic, wennen aan het toetsenbord. Wennen ook aan de grootste verandering van de laatste dagen: die glimmende ring aan mijn linkerhand.

Ik landde toch in Dublin en zij had er ook wel zin in, dus dit weekje samen begonnen we met een weekendje in de hoofdstad, ook wel omschreven als een kleine variant op Londen en dat klopt wel een beetje. Voor zover het Iers is, is het koket Iers. Ze zijn trots op hun nationale erfgoed en weten het goed te verkopen. Ondertussen waarschuwt mijn reisgidsje me voor het romantische beeld van herdertjes en schaapjes. Een weekend in Dublin heeft dat beeld niet bij me weggenomen. Gisteren reden we met een touringcar naar Limerick, de derde stad van Ierland, aan de andere kant des lands en nu snap ik het boekje opeens. We zaten vier uur in de bus en gingen twintig jaar terug in de tijd. Grote winkelcentra beginnen hier net op te komen en de rivier die de stad in tweeën snijdt, de Shannon, is in tegenstelling tot Dublin's River Liffey en Londen's River Thames niet omzoomd door hoge kades, maar door bomen en grasvlakten. Onteigende Ierse grootgrondbezitters, die zich in vorige eeuwen niet aan de protestantse overheersing wilden onderwerpen, werden naar dit stukje Ierland verbannen, omdat het er zo onvruchtbaar was. Maar Limerick heeft nu een internationale luchthaven, Ierland zit Europees in de lift, er wordt flink gebouwd en over tien jaar zal alles er hier heel anders uitzien, behalve de lucht die sinds mijn aankomst ononderbroken staalgrijs is geweest.