Loop je Dublin Airport uit, dan kom je alleen door sombere gangetjes met bruine muren en lage plafonds. Dan denk je: hier wonen alleen dwergen zonder smaak en met een depressieve levensinstelling.
Loop je daarentegen Dublin Airport in, dan word je door een ruimtelijke oase van licht en witte muren geleid. Aan beide zijden bevinden zich alleen maar winkeltjes in luchtjes en snoepjes en krantjes. Dan denk je: het gaat ze hier blijkbaar alleen maar om de laatste indruk die je meeneemt. Terwijl het duidelijk is dat je juist die eerste indruk nooit meer over kunt doen.
Maar als je in Ierland bent, zie je het geheim. In weerwil van alle muurtjes om de huizen en de dubbele, gewapende bewaking bij de ingang van de supermarkt zijn de Ieren door de bank genomen (overal loopt wel de plaatselijke chagrijn) een enorm vriendelijk en positief volkje! En die indruk blijft het langst hangen. Die is belangrijker dan de plat materiële van het vliegveld. Daar kom je nog eens een keer voor terug.
En dan blijkt vandaag dat mijn docent, de allerlaatse van mijn universitaire loopbaan, met een Ier getrouwd is en in het Engels (Iers dus) lesgeeft! (Wat bij Mastercursussen Vertalen hoogst ongebruikelijk is.) Zo zie je ze nooit, zo kom je ze overal tegen. Die Ieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten