Straatmuzikante

Ze is een goede harpiste en ze heeft aan haar kindertijd nog een klein troubadourharpje weten over te houden. Op de valreep besluit ze om geld en plezier te slaan uit haar talent en vaardigheden. Ze had meer verwacht van Ierland op dit gebied, de harp is tenslotte het nationale symbool, maar bij navraag deelt een muziekhandelaar ons weemoedig mee dat het instrument alleen te koop is in gespecialiseerde winkels buiten de grote steden. Dat betekent echter ook dat een harp als de hare opvalt in de menigte en in twee uurtjes weet ze zo een aardig bedragje te verzamelen. Vooral kinderen blijven haar soms minutenlang ongegeneerd en met open mond staan aanstaren. Oudere mannetjes blijven staan, herkennen verrast de melodie en zingen even mee. Een meisje maakt foto's met een spiegelreflexcamera. Ze draait minutenlang aan haar diafragma, waarschijnlijk een kunststudente die bezig is met zwartwitfoto's, volgens Addy, die ook fotografie doet (zij heeft de foto met het paard erop gemaakt).

Roos, mijn vriendin, speelt haar hele repertoire twee keer door, tot de markt is afgelopen. Terwijl ik dit typ, komt een van de liedjes weer op in mijn hoofd. De harp staat nu op mijn kamer, ik heb het lesboek en hopelijk kan ik er over een tijdje ook meerstemmige welluidende klanken mee produceren...