Zo. Eerst even een goed nieuwjaar wensen. De kalender zegt: het is januari. Dat is meteen het enige wat mij op dit moment een nieuwjaarsgevoel geeft. Grotere Verhalen geven Belangrijkere Grenzen aan, in mijn leven van vandaag. Alweer een nieuwe baan, alweer tiepmiep (UWV, voor de liefhebbers). Mijn vriendin die over drie weken vier maanden naar Ierland gaat. Over een maandje ga ik mijn Master weer oppikken, hopelijk voor het laatst.
Maar zelfs in een oorlogsland moet je kunnen huilen om een doodgereden kat bij jou in de straat, las ik vandaag in de krant. Niet dat ooit een traan gelaten heb om een doodgereden kat, trouwens. Wel weer om mijn vissen, toen ik twaalf jaar oud was en zij nooit ouder zouden worden dan twee weken. Die gevoeligheid heb ik nog steeds, en de moraal is: vier ook in tijden van grote veranderingen altijd fatsoenlijk oud en nieuw. Dit jaar was ik dan ook geheel in stijl met mijn vriendin, mijn zus en haar verloofde in een besneeuwd vakantieparkje. Wat overheerste, was uiteindelijk het vakantiegevoel.
Maar zelfs in een oorlogsland moet je kunnen huilen om een doodgereden kat bij jou in de straat, las ik vandaag in de krant. Niet dat ooit een traan gelaten heb om een doodgereden kat, trouwens. Wel weer om mijn vissen, toen ik twaalf jaar oud was en zij nooit ouder zouden worden dan twee weken. Die gevoeligheid heb ik nog steeds, en de moraal is: vier ook in tijden van grote veranderingen altijd fatsoenlijk oud en nieuw. Dit jaar was ik dan ook geheel in stijl met mijn vriendin, mijn zus en haar verloofde in een besneeuwd vakantieparkje. Wat overheerste, was uiteindelijk het vakantiegevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten