Schil

Eerst valt ze me nog niet op. Ik fiets langs het spoor bij Lunetten en dan langs de blokhutjes van de studenten. Waarschijnlijk is ze zelf student, een jaar of twintig, gok ik. Links op het trottoir loopt een groepje mensen. Pas als ze zich losmaakt uit de groep en een paar meter voor me haastig het fietspad oversteekt, zie ik haar. Met de lange dreadlocks ziet ze er een beetje alternatief uit. Haar verende tred straalt zelfbewustheid uit, ze kijkt ook strijdlustig om zich heen. Ze weet dat het de natuur een jaar kost, met een beetje pech zelfs drie jaar, om zo'n ontsierend gele bananenschil tot muisgrijs stof te doen wederkeren; en toevallig heeft ze op dit moment zo'n onding in haar ene hand.

Aan de overkant, bij de blokhutjes, ligt een omgevallen prullenbak, de opening naar boven. Met een welgekozen precisie mikt het meisje haar schil in de groene stalen doos, die zelf een troosteloze onbruik uitstraalt. Ik rijd vlak langs het meisje. Ze kijkt opgelucht.