Nummer 7 en 10 pronken afgebroken op mijn CV. Nummer 9 heb ik serieus overwogen. Nummer 1 lijkt me leuk, maar dan alleen vanwege het schrijven. En aan nummer 2 heb ik eigenlijk nooit echt durven denken. En toch ben ik die tweede keuze nu serieus aan het overwegen, die al mijn sterke en zwakke kanten, al mijn interesses en al mijn gevoelens van roeping in zich lijkt te verenigen. Nu durf ik - nu heb ik bijna een universitair diploma op zak. Maar nu heb ik ook meer dan ooit het gevoel dat ik serieus nadenk over een grote stap in mijn leven, waarbij ik mensen om raad vraag, me afhankelijk van God opstel en volkomen eerlijk durf te zijn.
Niet dat dit de eerste levensbepalende stap is die ik weloverwogen zet, hoor. Dat ik in God geloofde, daar kwam ik in de loop der tijd vanzelf achter. Dat ik verloofd ben met Rozanne zag ik al ietsje meer aankomen, maar wat dat betreft heb je ook niet alles in eigen hand. En dat ik nu bijna afgestudeerd ben als Master aan de opleiding Vertaler Engels aan de subfaculteit der Letteren van de Universiteit Utrecht heb ik ook een beetje aan mijn moeder te danken. Anders werkte ik nu misschien nog steeds bij de Gamma. Niet dat daar iets mis mee is, maar ik ben er niet zo op mijn plek.
Je loopt tegen de dertig en je gaat het leven ietsje serieuzer nemen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten