Klokkenluiders

Zo, vers terug van alweer een leuke en redelijk opwindende farmactie! Dat doen we wel eens met ons huis. De laatste keer was alweer ruim een jaar geleden: een tegenactie tegen een ander studentenhuis. Zij vermochten het om midden in de nacht onze piano te komen stelen en toen hebben wij midden in de nacht hun tv gestolen. En hun huis volgestort met van die piepschuim bolletjes, die zo lekker overal aan kleven.

Maar het was dus weer tijd. Twee huisgenoten zitten op dit moment een paar weken in een groot gebouw in de Driebergse bossen voor hun theologie-opleiding en vlak voor dat gebouw staat een klok. Met een touw, zodat je hem kunt luiden vanaf de begane grond. Dat mag natuurlijk niet, haha.

Met zijn vijven zijn we erheen gereden, het paste net in de (met slaperige toestemming) geleende Corsa. Je weet hoe dat gaat met vijf van die kerels, lekkere harde Q-Music, net iets te hard rijden over bochtige smalle weggetjes en net iets te sterke verhalen, maar nog wel leuk. We doofden de lichten en reden het terrein op. Overal aardedonker. Er liepen binnen nog wel een paar mensen, maar we besloten er toch maar gewoon voor te gaan. We hingen twee speciale T-shirts over de stoelen van het terras en deden ons werk. De een had meer lef dan de ander, maar na een kleine minuut tolde het klokje om zijn as en maakte op die manier een lawaai van jewelste. We renden weg.

Daarna kwam er een man naar buiten om de klok te stillen en was het weer uitgestorven als voorheen. We praatten lang of we het nog een keer zouden proberen. Uiteindelijk vonden we van wel. Ze stonden ons waarschijnlijk op te wachten, maar één keer is ook maar zo één keer en je leeft ook maar één keer. Ze stonden ons op te wachten.

We renden als gekken naar de auto en gleden soepeltjes achter elkaar met een paar scheldwoorden naar binnen. Achter ons doemden drie rennende gestaltes op onder een lantaarnpaal. De dieselmotor sloeg uiteindelijk aan en langzaam zagen ze ons uit hun handbereik verdwijnen. Ze hebben ons weggejaagd, zullen de drie heren binnen wel zeggen.

Kwamen we net op de rand van het terrein een politieauto tegen, die meteen al omdraaide en na een tijdje aangaf dat we alstublieft moesten stoppen. Maar het viel mee, of we even wilden blazen. En dat vond Brul nou een leuke afsluiter, want dat had hij nog nooit gedaan.